نویسنده: زهره فصل بهار

تعداد صفحه: ۶۷۶ صفحه

نمى‏دانم، اين توصيه‏اى نيست كه بتوان به شكل قاعده كلى به كسى كرد ولى فكر مى‏كنم بايد در هنگام بخشش، طرف شما بفهمد كه بخشيدنش نه از سرِ ضعف يا وظيفه، بلكه صرفاً به خواستِ دل و به خاطر انسانيت و يا حتى عشق رخ داده است: «من تو را مى‏بخشم به اين اميد كه تكرارى در آن نباشد و همواره در خاطر بسپارى كه تو را در اوج قدرت و آگاهى بخشيده‏ام». آن هنگام است كه من هم ميتوانم سبك شوم و آرامش پيدا كنم، نه اين كه پس از مدتى احساس حقارت و حماقت به من دست دهد و از كرده خويش پشيمان باشم.

روايت امروز ما به قلم نويسنده، با سابقه‏اى كه از او مى‏شناسيد، روندى جذب كننده براى مخاطبش دارد: داستانى از نگفتن، ندانستن و سوءتفاهم بر بسترى از عشق... آنچه كه يك لحظه و يك اتفاق براى زندگى قهرمانانش رقم مى‏زند و سپس طرح درخواستى كه بى‏شباهت به صحبت ابتدايى ما نيست. اينجاست كه زمان مثل بسيارى اوقات، تعيين كننده سرنوشت‏ها مى‏گردد و مى‏تواند زخم‏هاى نِشسته بر دل را كمى تسكين دهد.

با او قدم برداريد تا بر موج قصه‏گويى‏اش سوار و همراه شويد. مى‏دانم كه داستانش را خواهيد پسنديد.