خانم زهرا اسدى ساکن شهر اصفهان است، و به خواسته ما براى گفتگو که از طریق ناشر ایشان انجام پذیرفت به گرمى پاسخ داد و همکارى کامل نمود. مطالب ذیل نتیجه سخنان ایشان است که به نظر شما مىرسد.
زهرا اسدى در 29 آبان سال 1337 در شهر کوچک و صنعتى آبادان به دنیا آمد و چهارمین و آخرین فرزند خانواده بود. دوران تحصیل را در زادگاهش سپرى کرد اما پس از پایان دبیرستان فرصتى براى ادامه تحصیل نیافت، و پیرو فرهنگ خانواده بلافاصله به خانه بخت رفت. هنر نگارش بدون هیچ تعلیمى در او شکوفا شد و به قول خودش لطف خداوند شامل حال او گشت و ذرهاى از علم بىکران حق در وجود وى به امانت گذارده شد. وى از سن سى و شش سالگى شروع به نوشتن کرد که تا امروز، دوازده سال از اولین روزى که قلم به دست گرفت و قصهاى به نام (تقدیر شیرین) به رشته تحریر در آورد مىگذرد. هر چند معتقد است با نقطه اوج فاصله زیادى دارد، اما اعتراف مىکند با گذشت زمان نوشتههایش پختهتر و شکیلتر شده است. او مىگوید:
«در ابتداى کار دوستان نزدیک و فرزندانم مشوق من بودند اما بعد از چاپ دومین اثرم، لطف و محبت تمامى خوانندگان که هر کدام به نوعى با من در تماس بودند انرژى بخش بود. در این راه به طور علنى مانع و سدى نداشتم ولى مسئولیتى که در قبال همسر و فرزندانم داشتهام، در بسیارى مواقع مرا از نوشتن باز داشته است».
خانم اسدى با وجود علاقهاى که به مطالعه دارد و آن را یکى از بهترین سرگرمىهایش مىداند، تا جایى که امکان داشته باشد، سعى مىکند پیرو و دنبالهرو نویسنده خاصى نباشد.
ایشان معتقد است: «اگر یک داستان، تمام ماجراى یک زندگى واقعى را نقل کند نویسنده هنر چندانى به خرج نداده است. به ویژه که هنر نگارش، همان پردازش و به تحریر درآوردن قوه تخیل است». بنابراین خانم اسدى از سوژههاى واقعى استفاده مىکند و آنها را با تخیل گسترش داده و پردازش مىکند.
وى مىگوید زمانى که صرف نوشتن یک اثر مىکند بستگى به ماجراى قصه دارد یعنى ممکن است یک رمان شش ماه طول بکشد و رمان بعدى دو سال وقت بگیرد. در این بین اگر در زمینهاى اطلاعات مستند نداشته باشد، حتما در مورد آن به اندازه لازم و کافى تحقیق مىکند. خانم اسدى در گذشته به جهت اینکه فرصت بیشترى براى نوشتن داشت روزانه حدود هشت تا ده ساعت را به نگارش اختصاص مىداد ولى در حال حاضر به دلیل مشغله زیاد، خیلى کم مىنویسد. او پایان داستان را در حین نگارش مشخص مىکند و از ابتدا پایانى براى آن در نظر نمىگیرد.
ایشان قریحه و ذوق را در نوشتن از هر چیز مهمتر مىداند و معتقد است نقش تمرین و پشتکار را نمىتوان نادیده گرفت بطوری‌که این دو را لازم و ملزوم یکدیگرند. داستان‌هایش اغلب نشئت گرفته از زندگى مردم و بزرگترین هدفش القاى دوستى و محبت و عشق است اگر همه به هم عشق بورزند و با هم خوب و مهربان باشند زندگى با تمام سختىهایش شیرین مىشود. وى به تأثیرگذارى آثارش بسیار اهمیت مىدهد و آرزویى جز این ندارد که از طریق نوشتههایش به دل تمامى مردم راه پیدا کند و اگر خدا بخواهد، مشوقى براى راهیابى به سوى راستىها و درستىها باشد. وى مىگوید: «چطور مىشود در جامعهاى زندگى کرد و به مشکلات آن توجهى نداشت؟». هر چند مىداند براى حل این مشکلات و معضلات، از دست رماننویسها کار چندانى برنمىآید، با این وجود تلاش مىکند تا با الگو ساختن شخصیتهاى مثبت داستان براى خوانندگان، قدمى مفید در این راه بردارد. به سیاست علاقهاى ندارد، اما در یکى از آثارش اشاره مختصرى به آن کرده است. او به مضامین فرهنگى و اجتماعى توجه خاص دارد.
خانم اسدى مىگوید تنها یک بار، داستانى را نیمه کاره رها کرده و دیگر به سراغ آن نرفته است. به علت عشق به نوشتن، هیچ گاه پیش نیامده که تصمیم بگیرد از نوشتن دست بکشد و گمان نمىکند کسى هم بتواند مانع نوشتن او شود. اگر روزى به او اجازه چاپ آثارش را ندهند، در آن صورت فقط براى خودش خواهد نوشت و چون هر نوشتهاى رضایت او را جلب نمىکند، ترجیح می‌دهد کمتر و پر مایهتر بنویسد.
وى مىگوید: «اشعار زیبا تأثیر آرام بخشى بر روحیهام دارند و در میان آثار شعرا، اشعار خواجه شیراز، حضرت حافظ، را بیشتر مىپسندم». مواردى پیش آمده که از اشعار در کتاب‌هایش استفاده کرده است، اما نه خیلى زیاد.
نام کتاب‌هایش را خودش متناسب و هماهنگ با ماجراى داستان انتخاب مىکند ولى طرح روى جلد به ناشر بستگى دارد. به گفته خودش در بیشتر نوشتههایش طرحى ناهمگون با داستان، روى جلد پیاده کردهاند که بیشتر جنبه تجارى داشته است. به قهرمانان داستان‌هایش بسیار وابسته مىشود و بعد از پایان هر قصه، مدتى را در سردرگمى و بىحوصلگى محض به سر مىبرد.
ایشان خاطره جالبش را از دوران نویسندگى این طور بیان مىکند که زمانى در برخورد با یک کتاب‌فروش، بعد از آشنایى و معرفى خودش، آقاى کتاب‌فروش اظهار تعجب مىکند و وقتى علت را جویا مىشود در پاسخ مىشنود که تصور او از زهرا اسدى بانوى مسنى بوده که شصت و چند سال دارد.
فهرست آثار:
تقدیر شیرین
در جستجوى بهار
گمشده
قلب طلایى
گناه عشق
قصه تنهایى
در اندوه فراق
آنسوى خیال
راز نیاز
شرمسار عشق
«نگاه خیرهاش بر روى سطح آبى دریا ثابت مانده بود. فکرش آنجا نبود. نسیم خنکى موجهاى آرام را تا ساحل مىکشاند و کفهاى سفید را بر روى شن و ماسههاى ساحل مىپاشید. نیاز... حواست کجاست؟...»
از کتاب «راز نیاز»
اسدی، زهرا
اطلاعات تکميلي
- ایمیل نویسنده: این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید
دیدگاه‌ها
خوشحالم که جواب سوالم و تونستم بگیرم...و کاملا حق رو به شما میدم...بازم تشکر.
ابتدا خرسندی‌ام را پیشکش شما می‌کنم که رضایت صاحبان اثر برایتان اهمیت داشته و آن را مطرح کرده‌اید.
تصور کنید خود شما مدت‌ها برای خلق اثری یا انجام کاری زحمت بکشید، ولی عده‌ای آن را از شما به سرقت ببرند؟ چه حالی خواهید داشت؟ حاصل این دسترنج شما چه خواهد شد؟ یقین بدانید، نه نویسنده و نه ناشر هیچکدام راضی به دانلود و استفاده از آثارشان به این شکل نیستند. یک نویسنده گاهی سال‌ها برای نوشتن یک رمان زحمت می‌کشد و ناشر نیز سرمایه خود را برای رساندن آن اثر به دست علاقمندان هزینه می‌کند. پس اخلاق حکم می‌کند از دانلود و استفاده از آثار نویسندگان پرهیز کنیم.
ی سوال دارم ....؟؟؟؟
راستش در برخی انجمن های اینترنتی یا سایت ها دانلود کتاب های قبلی خانم اسدی مثل قلب طلایی و دیدم... میخواستم ببینم دانلود و استفاده کردن از این رمان ها مشکلی از نظر حق ناشر و حق مولف نداره ؟؟؟و من میتونم ازشون استفاده کنم یا نه ؟؟
ممنون...
رمان آن سوی خیال رو خوندم خوب بود ولی به نظر من کمی اغراق شده بود و هیجانش کم بود. می ترسم بیشتر توضیح بدم یه جورایی موضوع لو بره .به هر حال از شما ممنونم.
مرسی نشر شادان
رمان آن سوی خیال رو خوندم .خوب بود ولی احساس می کنم کمی در این داستان اغراق شده بود و یا جورابی از واقعیت دور بود و کمی هم هیجانش کم بود می خوام بیشتر توضیح بدم اما می ترسم موضوع داستان لو بره .به هر حال از شما تشکر می کنم .
مرسی نشر شادان
من واقعا قلم شما رو در کتاب آنسوی خیال دوست داشتم اما اثری از این قلم شیرین در را در راز نیاز کمتر دیدم.
براتون آرزوی موفقیت می کنم
من واقعا قلمتون و داستان هاتون رو خیلی دوست دارم.هم من و هم مامانم.بی صبرانه منتظر کارهای جدیدتون هستیم.
قبل از هر نکته، از پیگیری و حساسیت خانم رجبی – همراه خوب واهل فکر شادان – سپاسگزارم و از صمیم قلب بابت اتفاقاتی از این دست، که رخ داده، ناراحت و دلگیرم.
به مسئول سایت نامه ای نوشتم وتأکید نمودم که تا جای ممکن از بروز موارد مشابه جلوگیری کنند؛ اما یک نکته را فراموش نکنید:
- شاید هنوز هم جامعه ی ما نیازمند تمرین است تا یاد بگیریم در یک فضای نسبتاً آزاد اینترنتی ومجازی که افراد مختلف می آیند و نظر می دهند، چگونه رفتار کنیم (رفتاری که در جملات ما نهفته است).
در واقع برخی از ما هنوز به پشتوانه پنهان شدن پشت صفحه ای که قابل دیده شدن توسط دیگران نیستیم، لحن مان تغییر می کند
آن کس که نمی داند چگونه نظر خود را – ولو منفی – بیان کند و چه ادبیاتی را به کار ببرد، فقط با همین دیده نشدن جرأت و جسارت می گیرد، وگرنه توان آن را ندارد که رودرروی دیگران حرف خود رابزند...
تنها آرزو می کنم که هرچه زودتراین فرهنگ در تمامی ما نهادینه شود که درهر حال – چه دیده شویم وچه دیده نشویم – نوعِ کلمات انتخابی مان متناسب با شرایط باشد.
از شما باز هم عذر می خواهم و از پیگیری و حساسیت تان سپاسگزارم.
بهمن رحیمی – مدیر انتشارات